eens geen gezeik geef hem wat hij wil

Je weet zelf ook wel, Eksteroog, dat de rechter hem niet voor moord of doodslag had kunnen veroordelen.

Er staat duidelijk dat ze nog leeft, zij het dat het op het nippertje was. Daarmee zijn moord en doodslag per definitie uitgesloten.

De straf klinkt misschien onrechtvaardig laag, ben ik met je eens, maar in een rechtsstaat veroordeel je mensen niet voor iets wat ze niet gedaan hebben, i.e. iemand doden (hij heeft 'slechts' een poging ondernomen).


M.i. zou de wet in dat opzicht ook veranderd moeten worden: voor een levensdelict krijg je standaard levenslang (ongeacht moord of doodslag) en de rechter kan daarbij de minimumtijd bepalen totdat iemand invrijheidsstelling mag aanvragen (bijv. levenslang: minimaal 25 jaar zitten en alleen voorwaardelijke invrijheidsstelling als de persoon psychiatrisch goedgekeurd is; anders blijven zitten en na vijf jaar weer een verzoek indienen).

Elke rechtzaak is maatwerk, ook elke moord/doodslag staat op zichzelf. Door er standaard straffen aan te koppelen scheer je elke dader over één kam. Terwijl er legio omstandigheden zijn waarbij het doel van de gevangenisstraf averechts gaat werken. En ja vanaf de zijlijn is het makkelijk oordelen over een gevangenisstraf, maar vergeet niet, ook een dader heeft een sociaal leven, familie die de last mee moeten dragen.

Wellicht heeft het kind van de dader meer baat bij een vader die na 10 jaar weer onderdeel is van het gezin, dan een vader die uitzichtsloos zijn leven achter tralies moet uitzitten. Of geven we het kind ook gelijk maar levenslang?

J-One, ik zeg ook niet dat er geen maatwerk moet zijn. Maar ik vind dat dat maatwerk bij levensdelicten anders ingericht moet worden.

De rechter krijgt nog wel inspraak in de strafmaat, maar het uitgangspunt is levenslang. Het uitgangspunt is levenslang, maar de rechter bepaalt in zo'n hoeveel jaar de dader effectief minstens moet zitten voordat de dader invrijheidstelling kan aanvragen. Het kan dus zijn dat de rechter bepaalt dat de dader na 10 jaar kans op invrojheidstelling heeft; of-ie dat krijgt, ligt aan de psychische gesteldheid van de dader. Daarbij vind ik wel dat behandeling al in de gevangenis moet beginnen; niet zoals nu dat de dader pas na z'n straf naar een tbs-inrichting gaat.


Het kindargument ga ik niet in mee. Natuurlijk is het voor het kind gruwelijk als de vader de gevangenis in moet. Maar omgekeerd is het ool gruwelijk voor bijv. het kind van een slachtoffer dat mamma/pappa dood is.

Sorry, maar je kunt een uitspraak als 'u hebt iemand gedood, maar aangezien u een gezin hebt, hoeft u maar 10 jaar naar de gevangenis' niet naar de slachtoffers en de maatschappij verkopen (straffen draait niet alleen om recidive voorkomen, maar ook om vergelding).

"Het uitgangspunt is levenslang, maar de rechter bepaalt in zo'n hoeveel jaar de dader effectief minstens moet zitten voordat de dader invrijheidstelling kan aanvragen."

Hoe is dit anders dan dat nu het strafrecht is ingericht? Nu wordt toch ook uitgegaan van de hoogst mogelijk straf en daarna wordt afgepeld naar de uiteindelijke straf?

Zie je serieus het verschil niet?

Ja, in principe wordt er nu ook uitgegaan van de maximale straf en dan wordt er afgepeld naar de omstandigheden.

Het verschil is echter dat de rechter nu de straf 'begrenst'. Iemand die een levensdelict begaat, kan bijv. 30 jaar krijgen en daarna weer gaan en staan waar-ie wil, ongeacht de mentale staat van de dader. Uitzondering is als er TBS is opgelegd, maar dat kun je makkelijk ontwijken door gewoon niet aan het vooronderzoek mee te werken – de vrijheidsstraf wordt dan langer, maar op het eind ben je er wel van af.

Dat is toch wezenlijk anders dan wat ik voorstel.

Iedereen die een levensdelict – (poging tot) moord of doodslag – begaat, krijgt in de basis levenslang. De rechter bepaalt hierin dan niet de definitieve einddatum, maar de minimale effectieve tijd dat de dader moet brommen (bijv. levenslang met een minimum van 15 jaar). Zo blijft er ruimte voor differentiatie. Zodra de minimumtermijn verstreken is, kan de dader invrijheidstelling aanvragen. Als de dader op dat moment voldoende ‘gerehabiliteerd’ is (bijv. woedebeheersing, psychologisch stabiel, etc.) wordt deze vrijgelaten; als de dader niets of te weinig geleerd heeft om recidive te voorkomen, wordt er gewoon nog een jaartje of vijf aan vast geplakt totdat deze weer een verzoek kan indienen. Het ligt dan ook gewoon aan de dader van het levensdelict zelf hoelang deze in de gevangenis zit.

Ik ben er niet voor om dit voor elke misdaad te doen. Maar laten we wel wezen, we hebben het nu over personen die een ander het leven hebben (geprobeerd) te ontnemen, ook al zou het ‘gewoon’ een barruzie zijn waarbij iemand compleet is doorgedraaid. Dan volstaat in de basis niets anders dan levenslang, al is het maar om de maatschappij te beschermen; de dader kan wel eerder vrijkomen, maar onder voorwaarde dat-ie gerehabiliteerd is.

centraal uit Dokkum

Voor hem bidden?? Naar de hel met dit stuk vuil.

Nee, je bent (voor de wet) 'dader' als je definitief veroordeeld bent. De man is nog niet definitief veroordeeld (definitief is als je niet meer in beroep kunt gaan; ofwel omdat je te laat met je beroepsverzoek bent, ofwel omdat je alle wegen bewandeld hebt).

Ten aanzien van de zaak geldt hij dus nog als 'verdachte': het OM verdenkt hem van poging tot doodslag.

mcprutser uit Drachten

Ah, bedankt (weer wat geleerd).