De glans van Mona Keijzer, de bangmakerij van De Wijk, en de leegte van een anti-programma
Soms bekruipt je het gevoel dat talkshows tegenwoordig vooral gatenvullers zijn. Niet in de zin dat ze een interessante gast of urgent thema aansnijden, maar puur omdat de zendtijd gevuld moet worden. Mona Keijzer bij Groenteman en Van Roosmalen was daar een treffend voorbeeld van. Het was een gesprek waar uiteindelijk niemand beter van werd. Keijzer niet, de kijker niet, en de presentatoren al helemaal niet.
Ze begon meteen met een sneer. Twee mensen, stelde ze vast, hadden haar vicepremierschap nooit gewild. Groenteman en Van Roosmalen zelf. Een leuk openingssalvo, maar ook een makkelijke: zelfverzekerd je eigen ongemak overstemmen. Toch raakte het gesprek nergens echt de kern. Vliegschaamte? Nee hoor, want ze vliegt nauwelijks, althans, dat zegt ze. Klimaat, woningbouw, boeren, het kwam allemaal voorbij in een soort monoloog van clichés. Maar wat blijft er hangen? Dat Keijzer heel goed is in veel woorden gebruiken om weinig te zeggen.
Het wrange is dat de presentatoren dat achteraf zelf ook wel doorhadden. In hun podcast gaven ze toe door haar weggeblazen te zijn. Niet vanwege haar inhoud, maar vanwege hun eigen uitgebluste staat. "We hadden al een eerdere tv-opname die dag." Een slap excuus. Je zou bijna medelijden krijgen, ware het niet dat dit precies is wat Mona Keijzer nodig heeft: een podium waar ze haar kletspraat kan etaleren zonder noemenswaardige tegenspraak.
En daar staat ze dan, in een wereld die verder uit elkaar lijkt te vallen. Rutte spreekt over oorlog, Rob de Wijk blijft ons angst inpraten, en ondertussen zitten we massaal met een overlevingspakket op schoot. In Leeuwarden vliegen de jerrycans en noodrantsoenen als warme broodjes over de toonbank. Ik geef toe, ik heb ook 12 liter Bar Le Duc in de schuur staan. Je weet het immers maar nooit. Maar het blijft absurd: we kijken naar de televisie, worden bang gemaakt door mensen die zich duiders noemen, en ondertussen blijft de kernvraag hangen. Waar gáát dit heen?
Neem bijvoorbeeld het asielbeleid, dat andere hoofdpijndossier. Minister Faber staat voor de camera's en roept dat we nu echt "het strengste beleid ooit" hebben. Maar waar blijkt dat uit? De IND heeft het te druk om beleid uit te voeren, woordvoerders lijken van de aardbodem verdwenen, en overleg met andere partijen komt niet verder dan een verplicht nummertje. Je vraagt je af of iemand nog grip heeft op de situatie.
En dat brengt ons terug bij Keijzer, Groenteman en Van Roosmalen. Wat we daar zagen, was een soort spiegel van de tijdsgeest: een anti-programma gevuld met iemand die vooral goed is in zichzelf verkopen. Het is een beetje zoals de regering zelf. Veel mooie woorden, maar als je door de oppervlakkige laag kijkt, is het vooral een lege huls. En toch blijven we kijken. Omdat het alternatief – de televisie uitzetten en zelf nadenken – misschien wel nog ongemakkelijker is.
Eelke Rekker
tv-columnist
Heb je een tip? WhatsApp!
Stuur je bericht, foto of video via:
0638400733 of via de tiplijn
Bouw MFC De Finne in Beetsterzwaag duurder door gestegen bouwkosten
Yldau de Boer volgt Geertsma op als VVD-raadslid in Opsterland
Leuke koekjes en kleurrijke snoepjes met leuke animaties.Of speel iets anders op WâldNet Games.
