Tom Egbers en zijn Rehabilitatieshow: Een Recensie van Tom's Sportverhalen

Eelke Rekker vr 6 december 2024, 11:10 column

Tom Egbers is terug. Na een periode van radiostilte waarin zijn naam vooral viel in verband met affaires en grensoverschrijdend gedrag bij NOS Sport, heeft hij toch weer een plek gevonden voor de camera. Dit keer niet op de sportredactie, maar in Engeland, waar hij met Tom's Sportverhalen zijn comeback probeert te maken. Het programma, dat ogenschijnlijk over voetbal gaat, blijkt vooral over Egbers zelf te draaien. Het is pijnlijk, ongemakkelijk en bij vlagen ronduit gênant.

Laten we eerlijk zijn: het format klinkt op papier nog best sympathiek. Egbers trekt door Engeland om verhalen te verzamelen over de ziel van het voetbal. Van grote namen als Ruud van Nistelrooij tot kleine clubs met een rijke historie. Klinkt als een warm bad, toch? Maar wie beter kijkt, ziet iets heel anders: een tv-maker die zó verknocht is aan het medium dat hij bereid is elke troef in te zetten om weer in de gratie te komen.

Van mea culpa tot sjaaltje

Neem de scène waarin Egbers een bezoek brengt aan FC United of Manchester, een club die is opgericht door fans die wegliepen bij Manchester United vanwege de commercie. Het zou een verhaal kunnen zijn over idealisme en loyaliteit, maar in plaats daarvan draait het om Tom.

Wanneer hij een sjaaltje ontdekt dat symbool staat voor vrouwenrechten, maakt hij er een punt van om het uitgebreid te kopen in de clubshop. Het is alsof hij ons wil zeggen: "Kijk, ik steun vrouwen! Vergeet mijn misstappen, focus op dit gebaar." Het voelt goedkoop en doorzichtig.

En dan is er Ruud van Nistelrooij, die met tegenzin op een scherm naar een Manchester City-wedstrijd kijkt. Egbers wil ons laten geloven dat de voormalige topspits een "gewone" voetbalfan is, maar het gesprek verzandt al snel in nietszeggendheden. Dit zijn geen sportverhalen; dit is tijd vullen. Ondertussen laat de camera Tom continu in close-up zien, wandelend door Engelse landschappen, mijmerend, altijd in het licht van zijn eigen narratief.

Het narcisme van de comeback

Het toppunt komt aan het einde van de aflevering, wanneer Egbers - in een scène die verdacht veel weg heeft van een omroep MAX-programma - een liedje speelt op zijn gitaar. Waarom? Geen idee. Het heeft niets met voetbal te maken, maar alles met Tom. Het lijkt alsof hij ons eraan wil herinneren dat hij meer is dan de schandalen; hij is een gevoelige ziel, een troubadour met een verhaal. Maar het enige wat overblijft, is plaatsvervangende schaamte.

Het programma voelt als een wanhoopspoging om Egbers te rehabiliteren, verpakt in een jasje van Engelse voetbalnostalgie. Wat ooit een van de meest gewaardeerde sportjournalisten van Nederland was, is nu een man die zichzelf bijna letterlijk in beeld blijft brengen om relevant te blijven.

Stop het leed

Misschien moeten we het niet alleen over Egbers hebben, maar over de dynamiek van de tv-wereld. Waarom krijgt iemand die zo duidelijk zijn plek in de schijnwerpers misbruikt nog een podium? Het lijkt alsof niemand in Hilversum de moed heeft gehad om te zeggen: "Tom, dit wordt 'm niet. Ga iets anders doen." De liefde voor het medium is begrijpelijk, maar er is een dunne lijn tussen passie en verslaving. En Egbers is duidelijk over die lijn heen.

De vraag die overblijft is simpel: kan iemand deze man helpen? En dan niet met een nieuw tv-programma, maar met een goed gesprek. Het publiek heeft Tom Egbers niet nodig in Engeland, met een gitaar en een sjaaltje. Misschien heeft Tom zichzelf niet eens meer nodig in die rol.

Eelke Rekker
tv-columnist

Heb je een tip? WhatsApp!
Stuur je bericht, foto of video via:
0638400733 of via de tiplijn

Meer nieuws

regionaal nieuws

premium

Vrijspraak voor man uit Ternaard van stalking en geweld in 'toxic relatie'

Een 24-jarige inwoner van Ternaard moest zich dinsdag voor de rechter verantwoorden omdat hij zijn (ex-) vriendin mishandeld, bedreigd en gestalkt zou....

vandaag, 14.30 uur

regionaal nieuws